iki gün önce attığım başlık bu. Oturup yazamadım hiç. Çocuklar ufak çaplı bir kriz geçirdi. En son Aren ‘artık dışarı çıkmak istiyorum’ diye haykırdığında pes ettim. Dün zamanımın neredeyse tamamını onunla geçirdim. görünüşte pek tatmin olmamış gibiydi. sonra biraz olsun eğlenmeye ve daha istekli resim yapmaya başladı. anladım ki benim de dikkatim dağınıktı ve bütün gün hiç birşey yapmamama rağmen onu dinlemek için hiç çaba harcamamıştım. uzun uzun saçmalasa da bir süre sohbet ettik ve anlattıklarını dinledim. zamanla daha anlamlı diyaloglar kurmaya başladık. sanırım tek istediği onaylanmak. belki de bu yüzden bugün daha sakindiler.

sonra oturup bazı kararlar aldım.

ilk önce zamanın yavaş akmasına karşı direnmemeye ve daha çok odaklanmaya çalışacağım.

Çocuklarla tıpkı eskiden yaptığım gibi yani okulda oldukları zamanlar gibi gün içinde belirli bir zaman dilimi ortaklaşacağım. Her an onlarla birlikte olmanın ve onlar için endişe duymanın gerginliğinden kurtulmak istiyorum. anladım ki bu düşünce benim de dikkatimi dağıtıyor ve onlarla güzel zaman geçirmemi engelliyor.onların giderek öğretmeni olmak istemiyorum. Evin içinde bile olsak bağımsız zaman geçirmelerini istiyorum.

daha az kural ve daha çok fikir alışverişi. kural koymak ardından kuralların işleyişini takip etmeyi gerektiriyor ve bu çok yorucu bir iş. üstelik hiç takdir görmüyor. (bunu nasıl uygulayacağım konusunda net değilim hala 🙂

Sosyal medyaya daha az bakacağım. Çünkü şu an bana en az iyi gelecek şey tanımadığım insanların özel hayatlarıyla harmanlanmış korona haberleri.

Eskiden işten geldiğimde yaptığım gibi bana yeterli geldiğini düşündüğüm kadar odamda hiç birşey yapmadan oturacağım. (kendimce bir meditasyon)

Her gün yeni kararlar almaya enerjim var ve bu kararların sonuçlarını görecek kadar zamanım.