Bir aylık bir inzivanın sonunda bunun bir ay daha süreceğini öğrendiğine sevinenlerin içinde yer alıyorum. İnişli çıkışlı da olsa bu sürede keşfettiğim şeyleri beni normal hayatımdan alı koyan şeylerin miktarıyla karşılattırırsam ilk grubun getirisi daha yüksektir.

Uzatılan bir aylık süre küçük işletmeler tarafından aynı mutlulukla karşılanmadı belki. Tekil ölçekte nasıl karşılandığını bilmem imkânsız, ama gözlemlerime göre alt kattaki komşumuz olan Türk lokantası, iş yerinin kapalı kalmasına dayanamadı. Karısı ve oğluyla işlettiği lokantası pazar günleri dışında her gün sabah 8 ve aksam 11 arası iş görüyordu. Buraya taşındığımızdan beri ilk kez bir ay boyunca hissettiğimiz dinginliğin büyük ölçüde onların yokluğu ile ilgili olduğunu ancak onlar dönünce fark ettik. Maalesef bu dönüş, dengesi ince detaylarla tutturulmuş ayaklar üzerine kurulu, geçici konforun sarsılmasına yetti.

Sabah güneşini bir kaç saat boyunca misafir ettiğimiz mutfakta keyif süren gürültüsüz ve kokusuz hava yerini, et ve soğan kokulu, lokantanın havalandırma sesiyle karışmış yeni bir ambiyansa bıraktı. İyice azalan trafik sayesinde kuş sesleriyle dolan, iç düzenlemesi en yüksek verimli konfor sağlamak üzere kurulmuş salonu, lokantanın girişinde, motosikletinin üstünde telefonda ya da kendi aralarında bağıra bağıra konuşan gençlerin sesleri ve kebap kokusu dolduruyor.

Halbuki bu ayki planımız, avludaki minik boşluğu açık havada kalma ihtiyacımızı gidermek doğrultusunda değerlendirmekti. Bir yerde «yaşamak» nedir diye soruyorum kendi kendime.  Bunu anlamaya çalışırken komşumuzun da bunu anlaması için bir çözüm bulmak zorundayım. Aksi takdirde bu süreç çok yaşanmaz olacak.

//

Je fais partie de ceux qui sont heureux d’avoir appris qu’il faudra encore un mois après un mois de confinement. Si je compare ce que j’ai découvert au cours de cette période, bien que cela soit fluctuant, à la quantité de choses qui ont été retirées de ma vie normale, le premier groupe aura des rendements plus élevés.

Peut-être que la période prolongée d’un mois n’a pas été reçue avec un tel bonheur par les petites entreprises. Il m’est impossible de le savoir en détail mais, selon mes observations, le restaurateur turc, notre voisin du rez-de-chaussée, ne pouvait pas vivre avec son restaurant fermé, qu’il gère avec sa femme et son fils, travaillant tous les jours de 8 h à 23 h, sauf le dimanche. Nous avons réalisé que le calme que nous avons ressenti pour la première fois pendant un mois, depuis que nous avons déménagé ici, était en grande partie lié à leur absence. Car, dès leur retour, l’équilibre de confort, composé de détails fins, basé sur des acceptations éphémères est perturbé. Nous avons accueilli le soleil du matin pendant quelques heures, laissant l’endroit sans bruit et l’air sans parfum. Avec leur retour, s’est installée dans la cuisine une nouvelle ambiance au parfum de viande et d’oignon, mêlée au bruit de ventilation du restaurant. La pièce principale, qui est remplie de chants d’oiseaux grâce à la diminution du trafic et l’aménagement intérieur, a été mise en place pour offrir le plus d’efficacité et de confort, elle est désormais remplie des voix des jeunes qui parlent au téléphone, à l’entrée du restaurant.

Cependant, notre plan pour ce mois-ci était d’évaluer le petit espace dans la cour, afin de répondre à notre besoin de rester à l’extérieur. Qu’est-ce que «vivre» quelque part ? En essayant de comprendre cela, je dois trouver une solution pour que notre voisin le comprenne. Sinon, ce processus sera très peu probable.

Güzel bir sabah benim için, geçtiğimiz dört günden sonra. Dört gün önce çocukların şiddetli bir şekilde kaşındığını farketmemle başladı herşey. Aren o kadar kaşınıyordu ki kafa derisini sökmek istiyordu adeta. Normal olmadığını anlayıp saçlarını kontrol ettiğimde anladım ki bütün aile bitlenmiştik. Hepimizin kafasında bit vardı. Bitlere okuldaki öğrencilerden alışıktım ama evde olması beni çok endişelendirmişti. Nedense o anda ne yapmam gerektiğinden çok bu bitlerin nereden bulaşmış olabileceği kafamı kurcalıyordu. Ne saçmaymış. Nereden geldiyse geldi sonuçta bişeyler yapmam gerekiyordu.

İlk olarak bir bit şampuanı almayı akıl ettim. Ama ikinci gün pes ettim ve Aren’i saçını kesmeye ikna ettim. Sonra Arjenin saçını ve en nihayetinde kendi saçımı da terzi makasıyla hallettim.

Yeni saçlarımıza kısa sürede alıştık ama üç günlük bir operasyonun ilk ayağıydı bu. Karantinada unutulmayacak bir anı daha. Yorganlar, yastıklar, yatak örtüleri her şey yıkanıp kurutuldu. Son beş gün giyilen bütün elbiseler sıkı bir temizlikten geçildi. Bu işsiz güçsüz günlerde daha iyi bir uğraş olabilir mi?

Şimdi bu sabah güneşide balkonda iç rahatlığıyla kahvemi içiyorum diyemiyorum. Çünkü hala bu konudan bahsederken kafam kaşınıyor. Ama bunu paranoya yapmaya hiç niyetim yok. Sadece Arjen’in saçını keserken ağlayarak bana ‘parazitler ne kadar kötüymüş ‘ dediğini anımsıyorum. Galiba uzunca bir süre daha birbirimizi kontrol etmeye devam edeceğiz. Ayrıca benim saçımı da elden geçirmem lazım, çok estetik kesildiği söylenemez. Bunun için orijinal fikirlerim var elbette. Kimseyi görmediğim bu günlerde çok tarafsız olmaz ama kendi fikrimi önemsemekten başka seçenek yok galiba.