L’odeur du jasmin que j’ai arraché du jardin, au croisement de la rue Agustin Thierry et de la rue Compans remplit le salon.
L’odeur de jasmin dans le pot de la fenêtre va-t-elle avec le kebab d’en dessous ?

Depuis quelques jours, une vague de stress se fait également sentir. Lorsque je ressens cette humeur deux jours consécutifs, le sentiment se double et il semble que quelque chose se passe depuis 4 jours. Le temps devient lourd. Mes rêves deviennent également sombres. Je me réconforte en pensant aux promenades que je ferai le matin.
Il y a des changements dans le quartier. De nombreux commerçants ont commencé à ouvrir, bien que le confinement se poursuive. La laverie d’en dessous est ouverte depuis le 1er mai (confiné) et pour son voisin j’avais déjà réservé un article en l’honneur de son ouverture. Le plus rigolo, c’est le bar de la rue des Rigoles, qui sert des boissons à l’entrée. Je ne comprends pas en quoi c’est intéressant, alors que le temps a commencé à se gâter depuis une semaine. Non seulement les fleuristes et les librairies, mais les quincailleries sont également ouvertes. Je m’imagine faire la queue derrière quelqu’un qui ne sait pas quel livre acheter. Quelle patience…
Les nuits où le bruit de voiture était absent sont finies. J’ai entendu les voix des passants jusqu’à 2-3 heures samedi soir. (Oui, le sommeil n’est pas mon domaine de prédilection). Bref, tout le monde a commencé à se préparer à retourner à la vie urbaine.

Malotru au Bureau des Légendes, s’inquiétait également de retrouver sa vie normale. Et moi, je suis occupée à différencier la vie normale que je vis actuellement de celle d’avant. C’est comme si la question des responsabilités, qui m’avaient été enlevées depuis longtemps à cause du confinement, viendrait se poser à nouveau. Parce que j’ai l’impression d’avoir fait ma sélection de vie normale d’une manière différente d’auparavant. Ça ressemble à la nouveauté que j’avais ressentie lorsque j’ai arrêté de fumer. La question c’est : est-ce que je vais tenir le coup ?

//

Salon masasının üstündeki yaseminin kokusu burnumu yokluyor sanki. Bir kaç aksam önce Rue Agustin Thierry ile Rue Compan’in kesiştiği yerdeki binanın bahçesinden koparmıştım. Pencerenin önündeki saksıdaki yaseminin kokusu da aşağıdaki dönerciye gidiyor mu acaba ?

Bir kaç gündür bir stres dalgası yokluyor bir yandan da. Bu duygu halini iki gün üst üste yaşayınca, hissiyatı ikiye katlanıyor, 4 gündür böyle şeyler oluyor gibi geliyor. Zaman ağırlaşıyor. Rüyalarım da karanlıklaşıyor. Sabahları gün içinde yapacağım yürüyüşleri düşünerek rahatlatıyorum kendimi.

Değişiklikler var mahallede. Bir çok esnaf açmaya başladı, karantina devam etse de. Hemen altımızdaki çamaşırhane 1 Mayıs’ta, yanındaki dönercinin açılışının şerefine zaten bir makale ayırmıştım. Çiçekçiler, kitapçılar ve hırdavatçılar da açıldı. Kitapçıların önünde de sıra oluyor artık. Düşünsene hangi kitabi alacağını bilmediğin bir Parislinin dükkândan çıkacağı zamanı göze alarak sıraya girdiğini ! Ne sabır ama…

Artık araba seslerinin hiç olmadığı geceler de bitti. Cumartesi gecesi 2-3’e kadar yoldan geçenlerin seslerini duydum. (Evet uykum son zamanlarda zirve rahatsızlığını yaşıyor.) Kısacası herkesler şehir hayatına dönme hazırlıklarını yapmaya başladı.

Bureau des Legendes’daki Maloutru da normal hayatına dönmek için endişeleniyordu. Bense su anda yasadığımın normal hayattan farkını ayırt etmekle meşgulüm. Sanki bunca zamandır bana karantinadan dolayı dokunmayan sorumluluklar hesap sormaya gelecek gibi. Çünkü ben normal hayat seçimimi eskiye göre farklı bir yönde yapmış gibi hissediyorum. Aynı sigarayı bıraktığımda hissettiğim yenilik gibi bir duygu bu. Mesela bunu ise bunu sürdürmek sürdüremeyeceğim.