Bugün erken uyandım. iki gün sokağa çıkmak yasak. Neyseki önceden biliyorduk. O yüzden hazırlıklıyız, hafta sonu stoklarımızdan eminiz. Emin olmayanlar da ne kadar sıkıntılı geçeceğini biliyor en azından. Eczaneler ve fırınlar dışında her yer kapalı olacak.

Güzel bir sabah benim için, geçtiğimiz dört günden sonra. Dört gün önce çocukların şiddetli bir şekilde kaşındığını farketmemle başladı herşey. Aren o kadar kaşınıyordu ki kafa derisini sökmek istiyordu adeta. Normal olmadığını anlayıp saçlarını kontrol ettiğimde anladım ki bütün aile bitlenmiştik. Hepimizin kafasında bit vardı. Bitlere okuldaki öğrencilerden alışıktım ama evde olması beni çok endişelendirmişti. Nedense o anda ne yapmam gerektiğinden çok bu bitlerin nereden bulaşmış olabileceği kafamı kurcalıyordu. Ne saçmaymış. Nereden geldiyse geldi sonuçta bişeyler yapmam gerekiyordu.

İlk olarak bir bit şampuanı almayı akıl ettim. Ama ikinci gün pes ettim ve Aren’i saçını kesmeye ikna ettim. Sonra Arjenin saçını ve en nihayetinde kendi saçımı da terzi makasıyla hallettim.

Yeni saçlarımıza kısa sürede alıştık ama üç günlük bir operasyonun ilk ayağıydı bu. Karantinada unutulmayacak bir anı daha. Yorganlar, yastıklar, yatak örtüleri her şey yıkanıp kurutuldu. Son beş gün giyilen bütün elbiseler sıkı bir temizlikten geçildi. Bu işsiz güçsüz günlerde daha iyi bir uğraş olabilir mi?

Şimdi bu sabah güneşide balkonda iç rahatlığıyla kahvemi içiyorum diyemiyorum. Çünkü hala bu konudan bahsederken kafam kaşınıyor. Ama bunu paranoya yapmaya hiç niyetim yok. Sadece Arjen’in saçını keserken ağlayarak bana ‘parazitler ne kadar kötüymüş ‘ dediğini anımsıyorum. Galiba uzunca bir süre daha birbirimizi kontrol etmeye devam edeceğiz. Ayrıca benim saçımı da elden geçirmem lazım, çok estetik kesildiği söylenemez. Bunun için orijinal fikirlerim var elbette. Kimseyi görmediğim bu günlerde çok tarafsız olmaz ama kendi fikrimi önemsemekten başka seçenek yok galiba.

Adım adım gelen ne kimse bilmiyor. Virüsü biliyoruz. Artık kodlarına varana kadar sıfır biyoloji bilgimle ne olduğunu bildiğime eminim. Ama henüz bireysel olarak tanıştırılmadık kendisiyle. Tanışıp yakınlaşınca sevecek miyiz birbirimizi acaba, zarar mı vereceğiz? Onun hayatta kalması için doğru kişi ben miyim? Yoksa benim hayatta kalmam için doğru virüs o mu?

Yok gibi davransam kendime büyük bir iyilik mi yapmış olacağım? Belki de Türkiye devleti için en doğru yol bu. Asgari bir önlem paketiyle hayatımıza birşey olmamış gibi devam edersek üstesinden gelebiliriz. bizi buna mı ikna etmeye çalışıyorlar acaba? Ben galiba ikna olmak üzereyim. Bunu yaşayarak göreceğiz.

Hafta sonu özeti: Türkiyede her koyun kendi bacağından asılıyor. Kendini asamayan koyunlara asması için el birliği ile yardım ediliyor.

Bunların hiçbirini yazmak istemedim aslında, kendiliğinden oldu. Kendi içimde daha sevecen ve naiftim. Ama anlatmam gerekiyormuş.

Evde kalma halini romantize etmek değil maksadım ama her alışılmadık durum gibi bu da bana çok şey öğretti.

Hani şu karantinada boşanma oranlarının artışı haberi vardı ya bence ciddi bir durum. Sadece yaşadığın sevgiliyi yeniden tanımak ve aslında birlikte olamayacağını anlamak açısından değil. Kendini yeniden tanımak ve kendinle de bu halinle olamayacağını anlamak da önemli. Yani kendinden de boşanmaya karar vermelisin bir yerde. Tek sorun kendini tam olarak terk edemiyorsun. Ya onu eksiltiyorsun ya onarıyorsun ya da yeniliyorsun. Sen hangisini istersen. Ben onarmayı tercih ediyorum. Onarabildiğim parçalarımla yola devam etmeyi. Tek başına çok zor bu onarım süreci. Yani evet bahar geldi evet bişeyler uyanıyor evet güneş çıkıyor sonra ansızın yağmur evet evden dışarı bakınca şehir çok yalnız.

Ama yüklediğim bu anlamları kime anlatmalıyım. Kim benim baktığım yerden bakıyor bu şehre. Ne zaman bir kahve içebiliriz belki bir öğleden sonra. Çevrimiçi mi ? Beni kandırmayın lütfen. Virüsler 5G ile bulaşmıyor. Ruh hali, duygular, hayaller, fikirler izlenimler etkileşimler de virüs gibi bulaşıyor bana kalırsa. Temas yoluyla.

Bu yüzden tek başımızayız. En azından geçici bir süre için. Ben en son tek başıma olma halimi onardım. Hala da onarmaya devam ediyorum. Bir kahve içimlik öğleden sonrasına kadar.