Bugün erken uyandım. iki gün sokağa çıkmak yasak. Neyseki önceden biliyorduk. O yüzden hazırlıklıyız, hafta sonu stoklarımızdan eminiz. Emin olmayanlar da ne kadar sıkıntılı geçeceğini biliyor en azından. Eczaneler ve fırınlar dışında her yer kapalı olacak.

Güzel bir sabah benim için, geçtiğimiz dört günden sonra. Dört gün önce çocukların şiddetli bir şekilde kaşındığını farketmemle başladı herşey. Aren o kadar kaşınıyordu ki kafa derisini sökmek istiyordu adeta. Normal olmadığını anlayıp saçlarını kontrol ettiğimde anladım ki bütün aile bitlenmiştik. Hepimizin kafasında bit vardı. Bitlere okuldaki öğrencilerden alışıktım ama evde olması beni çok endişelendirmişti. Nedense o anda ne yapmam gerektiğinden çok bu bitlerin nereden bulaşmış olabileceği kafamı kurcalıyordu. Ne saçmaymış. Nereden geldiyse geldi sonuçta bişeyler yapmam gerekiyordu.

İlk olarak bir bit şampuanı almayı akıl ettim. Ama ikinci gün pes ettim ve Aren’i saçını kesmeye ikna ettim. Sonra Arjenin saçını ve en nihayetinde kendi saçımı da terzi makasıyla hallettim.

Yeni saçlarımıza kısa sürede alıştık ama üç günlük bir operasyonun ilk ayağıydı bu. Karantinada unutulmayacak bir anı daha. Yorganlar, yastıklar, yatak örtüleri her şey yıkanıp kurutuldu. Son beş gün giyilen bütün elbiseler sıkı bir temizlikten geçildi. Bu işsiz güçsüz günlerde daha iyi bir uğraş olabilir mi?

Şimdi bu sabah güneşide balkonda iç rahatlığıyla kahvemi içiyorum diyemiyorum. Çünkü hala bu konudan bahsederken kafam kaşınıyor. Ama bunu paranoya yapmaya hiç niyetim yok. Sadece Arjen’in saçını keserken ağlayarak bana ‘parazitler ne kadar kötüymüş ‘ dediğini anımsıyorum. Galiba uzunca bir süre daha birbirimizi kontrol etmeye devam edeceğiz. Ayrıca benim saçımı da elden geçirmem lazım, çok estetik kesildiği söylenemez. Bunun için orijinal fikirlerim var elbette. Kimseyi görmediğim bu günlerde çok tarafsız olmaz ama kendi fikrimi önemsemekten başka seçenek yok galiba.